dokonywać wyborów, podejmować decyzje, nikt za nas tego nie zrobi. Miotamy się, gubimy w tysiącu myśli, stajemy twarzą w twarz z własnymi obawami i nigdy do końca nie jesteśmy pewni czy postąpiliśmy właściwie. Za kilka lat może się okazać, że to był największy błąd i to w dodatku nie do naprawienia.

W swoim życiu popełniłam już kilka takich błędów i za każdy słono zapłaciłam. Teraz też będę musiała ponieść konsekwencje, zło wyrządzone drugiemu człowiekowi wraca jak bumerang, choć czasami ma długą drogę do przebycia. Chcę odejść z pracy i wrócić do rodziców, myślę o tym odkąd tu przyjechałam. Pojadę tylko na sprawę, przyjmę wyrok z godnością, ale nie odbuduję już swojego wizerunku w firmie. Okazało się, że mężczyzna, którego potrąciłam pracował u nas w dziale sprzedaży, nie znałam go dobrze, bo moje biuro jest dwa piętra wyżej, widziałam go może kilka razy, ale nie zapamiętałam twarzy- dlatego nie skojarzyłam nawet, że potrąciłam bądź co bądź mojego współpracownika. Nie mogę już wrócić do firmy, wszyscy będą wiedzieli, nie zniosę spojrzeń pełnych wyrzutu. Poza tym nie mam już siły patrzeć na szczęście Anki i Darka. Nie ma tam już dla mnie miejsca, powrotu też nie ma, myślę, że mój szef nie zechce współpracować z tak nieodpowiedzialną osobą. Może powinnam walczyć, ale wypaliłam się, nie pozostała już we mnie żadna iskierka, to już koniec.

Maciuś pojawia się zawsze, kiedy zastanawiam się nad sobą i swoim życiem. Zauważam go nagle obok siebie jakby wyrósł spod ziemi. Stał się takim moim dobrym duszkiem, aniołkiem, który rozwiewa wszystkie troski i smutki.

-Lubię patrzeć na zachód słońca.

-Ja też, przychodzę tu prawie codziennie, rzeka wtedy tak pięknie wygląda, mieni się złotem i czerwienią, wszystko jest zupełnie inne, takie bardziej baśniowe, idealne.

Maciuś staje się poważny.

-Nic nie jest idealne, tylko coś nam się podoba albo nie, ktoś kogoś lubi, albo się z niego śmieje.

-Ludzie się z kogoś śmieją, gdy nie wiedzą jak się zachować, czasami się boją albo po prostu nie są zbyt mądrzy. Najlepiej nie zwracać na to uwagi, na szczęście są też tacy z którymi można się zaprzyjaźnić, prawdziwy przyjaciel i ktoś kto Cię kocha nigdy nie będzie się z Ciebie śmiał.

-A Ty masz przyjaciela?

-Mam przyjaciółkę. Nazywa się Kasia i bardzo ją lubię.

-Szkoda, bo jak masz już przyjaciela to pewnie nie zechcesz mieć drugiego.

-Może zechcę, tylko najpierw muszę wiedzieć kto to taki, znasz go?- odparłam rozbawiona powagą chłopca.

-Chciałbym żebyś była moim przyjacielem. Czy dzieci mogą przyjaźnić się z dorosłymi?

- Pewnie że tak, będzie mi bardzo miło. To jak idziemy na ciasto do mojej Mamy?

-Pójdziemy jutro, moja Mama jest smutna i chciałem z nią posiedzieć. Nie przyszła ze mną nad rzekę. ja tu przychodzę gdy jest mi źle, tak sobie siedzę i myślę. Patrzę jak zachodzi słońce i wiem, że jutro będzie znów dzień, lepszy od dzisiejszego. Bo dziś ono jest smutne, żegna się z nami, ale ja wiem, że jutro znów będzie. Bo słońce jest dla ludzi, to nasze światło.

Ma dzieciak rację. Każdego dnia próbuję odnaleźć ratunek, własne słońce, które sprawi, że mój świat nie będzie taki szary. Myślę, analizuję, a to przecież takie proste, wystarczy zaufać, mieć dziecinną pewność, że światło dla nas będzie zawsze, tylko czasami trzeba przeczekać noc.

O piątej rano zbudził mnie sygnał karetki. Targnęło mną dziwne przeczucie, nie lubię tego dźwięku wywołuje we mnie niepokój. Miałam rację. Od wczoraj mam nowego przyjaciela, a dziś może po prostu ode mnie odejść. Maciuś dostał wysokiej gorączki, Marysia czuwała nad nim całą noc próbując zbić temperaturę. Dziś rano było jeszcze gorzej, gdy dziecko zaczęło tracić przytomność matka wezwała pogotowie.

-Przecież nic mu nie pomożesz, wszystko w rękach lekarzy, Maciuś często choruje, już kilka razy był w szpitalu i zawsze wszystko dobrze się kończyło Zobaczysz, tym razem też będzie w porządku.

- Jadę Mamo, wezmę samochód Taty.

Odnalazłam Maciusia i jego mamę dopiero w czwartym szpitalu. Dostał leki, podłączony do kroplówki wyglądał tak bezbronnie. Marysi duże łzy spływały po policzkach.

-To wszystko przez to, że spał przy otwartym oknie, najzwyczajniej w świecie zapomniałam zamknąć. Było ciepło, ale on jest szczególnie podatny na wirusy. Jak mogłam do tego dopuścić?!

-Spokojnie Marysiu. Co powiedział lekarz?

-Że w porę wezwałam karetkę, ale powinnam być bardziej odpowiedzialna. Przecież wiem, że powinnam na niego uważać, to moja wina.

-Nie wiadomo, mógł się od kogoś zarazić, może zmarzł nad rzeką, był tam ze mną, to równie dobrze ja mogę być winna. Trzeba było wcześniej wrócić do domu. No nic, w porę otrzymał pomoc, to jest najważniejsze.

Siedziałyśmy w milczeniu przez kilka godzin, Maciuś spał. Patrzyłam na te wszystkie biedne i chore dzieci. Nie ma nic gorszego jak cierpienie dziecka, a ja mówię, że mam problemy, wstyd mi się zrobiło. Marysia poruszyła się niespokojnie, Maciuś zaczyna się budzić. Po chwili uśmiechnął się do nas leciutko.

-Mamo, Ty też zaprzyjaźniłaś się z Anetą?

-Kochanie jak dobrze, że się obudziłeś.