Jak żyjemy...

Do kogo mam
pójść wyrzucona
z raju, zepchnięta
z góry rozkoszy
i upojenia, grzech
mieć kogoś bliskiego,
żal po utracie
nadziei na zwykle ż
ycie we dwoje.
Do kogo mam
pójść, nad strumyk
płakać, do lasu
łzy lać, kwiatom
udrękę wszczepić,
aby zwiędły, opadły,
patrzę w oczy
wszystkim stworzeniom
szukam tych
co potrafią mnie
zrozumieć, wskazać
drogę w ciemnościach
a potem zapytać
jak żyjemy...

Próżnia

Domy, ulice
drzewa, kościoły
muzea, cmentarze
rzeki, góry
morza, oceany
wypełniają cały
nasz świat,
nigdzie nie ma
absolutnej próżni.
Tak samo
myśli, słowa
czyny latają
podczas krótkiego
życia, aby
ominąć pustkę,
samotność, przejść
pod szlabanem
norm i prawideł
nad granicą
ludzkich możliwości
i raptem upaść
na dno otchłani
i nic już
nie widząc
jeszcze mówić
tu też nie
ma próżni,
ale słowa
myśli, czyny
są jednak inne
pełne, całkowite
prawdziwe i mają
wreszcie sens, bo
próżnia to tylko
lęk, a gdzie dzieło
życia, droga
przebyta, która
próżnią być nie
może, tylko
duszy traktem
także widocznym
z kosmosu.