- Ciężki stan? Śpiączka?

-Za wcześnie na diagnozę, trzeba poczekać.

Dochodzą do mnie strzępki słów, nie rozumiem odbytych rozmów nie wiem co się ze mną dzieje, w którą stronę mam iść. Dlaczego mnie puścili?

- Jesteś nie karana, trzeba poczekać na zeznania, orzeczenie winy.

Kaśka wszystko załatwi. Ma męża w policji, pójdę na urlop, wyjadę do rodziców, nie zostawi mnie w takim stanie. Ze mną być nie może, bo synek zachorował, musi być w domu.

- Będzie dobrze, zobaczysz.  

      Nie mówiła tylko, że światło mi wyłączą, że będę musiała zmierzyć się ze swoimi myślami, w ciemności lęk jest bardziej namacalny. Kolejny papieros, chyba się zaraz uduszę dymem i łzami. Dopiero teraz myślę w miarę logicznie, przynajmniej wiem gdzie jest kuchnia, a gdzie łazienka. Spróbuję zasnąć, mama zawsze mówiła, że sen to najlepsze lekarstwo na smutki, podobno mam się obudzić w lepszym nastroju z trzeźwym umysłem, zobaczymy.

      Obudziłam się, ale wcale nie jest lepiej, z koszmarnego snu wyrwał mnie przeraźliwy dźwięk budzika. Na szczęście już rano, za oknem jasno, słońce świeci na przekór smutkowi, jakby chciało wygrać z całym złem tego świata. Zagląda radośnie do mieszkania, by otulić mnie swoimi promieniami i obronić przed wszystkimi moimi nieszczęściami.

      Tak myślałam, że zaczną dręczyć mnie koszmary. Moja psychika już jest tak skonstruowana. Realne życie miesza się z lękiem i strachem snów. Ciemność, jestem w jakimś dziwnym pomieszczeniu, w którym jest jeszcze ktoś ze mną. Na wysokim stole leży człowiek.. Nie rusza się. A ja czuję coraz większy strach, serce bije mi jak oszalałe. Zamknęli mnie z trupem, moja kara, mój grzech. Drżąca podnoszę prześcieradło, to ten mężczyzna, którego potrąciłam, widzę wyraźnie, bo promienieje od niego dziwne światło, otwiera oczy i bierze mnie za rękę. Próbuję się wyrwać, krzyczę. A on wstaje i zabiera mnie za sobą, idziemy ciemnym korytarzem. Elektryczna poświata przechodzi na mnie. Mężczyzna uśmiecha się - "Już na zawsze będziesz na mnie skazana, chodź ze mną".

      Chyba wariuję, muszę koniecznie dowiedzieć się co z nim, może umarł, a ja pozostanę ze swoja winą do końca życia i na wieki. Może o to mu chodziło?!

     Migotka domaga się śniadania, dobrze, że mam żywe stworzenie obok siebie. Zadzwonię do Kaśki, powiem jej, że przed wyjazdem chcę odwiedzić jeszcze tego człowieka.

No i jestem. Tyle, że nikt nie chce mnie do niego wpuścić, nie jestem rodziną, w dodatku to ja spowodowałam wypadek. Dowiedziałam się tylko, że pacjent był nieprzytomny do dzisiejszego poranka, poza otwartym złamaniem, licznymi potłuczeniami i lekkim wstrząsem mózgu nic mu nie jest. Człowiek był nieprzytomny dobrych parę godzin, cierpi przeze mnie, a oni mówią, że nic mu nie jest.

-Najważniejsze, że się obudził proszę pani.

-Tak wiem, dziękuję, to bardzo dobrze- wymamrotałam i niepewnym krokiem skierowałam się w stronę drzwi. Właściwie to mają rację, jest przytomny, żyje, wyzdrowieje i złoży zeznania, ja poniosę odpowiednie konsekwencje i po wszystkim. Mogłam zabić człowieka, mogłam być morderczynią, a nie będę. To dobrze, bardzo dobrze. Tylko dlaczego wcale nie jest mi lepiej? 

-Czas leczy rany córeczko, zobaczysz wszystko się ułoży, jesteś młoda, całe życie przed Tobą.

- Mamo tu nie chodzi o Darka, to teraz jest najmniej ważne, ja prawie zabiłam człowieka.

Mama aż usiadła z wrażenia. Patrzy teraz na mnie przerażonym wzrokiem, zupełnie jak wtedy kiedy spadłam z drzewa w wieku 10 lat. Mama należy do kobiet , które wiecznie chciałyby mieć wszystko pod kontrolą, szczególnie swoje dzieci. Nawet najmniejszy problem urasta do rangi ogromnego kłopotu, nie mówiąc już o poważnych sprawach, takich jak ta. Nie chciałam jej denerwować. Plan był taki, że przyjechałam do rodziców na urlop, to wszystko. Luźne rozmowy o pracy, wiadomość, że rozstałam się z mężczyzną mojego życia. Tak miało być. Nie wytrzymałam i po pierwszej wymianie zdań rozkleiłam się i zalałam potokiem łez.

      Matki są na nas skazane. Cokolwiek zrobimy muszą nas wspierać i być z nami. Nie odejdą, nie wygonią z domu. Po prostu są i zawsze będą. Dzieci mają to do siebie, że niezależnie od wieku wypłakują się w ramionach swoich matek. Bo wszystkie drogi prowadzą do domu.  

      Kaśka wysadziła mnie na przystanku, śpieszyła się do synka, którego zostawiła pod opieką sąsiadki. Idę więc polną drogą, jeszcze trochę i za zakrętem pokaże się czerwony dach. Tak dobrze znana droga, tędy wracałam ze szkoły szczęśliwa i beztroska z głową pełną pomysłów. Wiedziałam, że Mama czeka na mnie z pysznym obiadem, a na moje powitanie wybiegnie Pikuś merdając wesoło ogonkiem. Wchodzę do domu przytulam Mamę, a potem wskakuję Tacie na kolana. Siadamy do obiadu. Całą kuchnię wypełnia zapach pierogów z mięsem i zupy ogórkowej. Tata żartuje, a mama pyta mnie czego się dziś nauczyłam, czy byłam grzeczna. Byłam mamo, zawsze jestem grzeczna. Jest mi tak dobrze, zaraz odrobię lekcje, pewnie Tata mi pomoże, a potem pobiegnę bawić się na podwórko. Mam swój domek na drzewie. Zbudowaliśmy go z Tatą w zeszły weekend. Szkoda, że nie ma tu mojej siostry. Podziwiam siostrę, uczy się w dużym mieście, mieszka w internacie. Kiedyś pojadę do niej.