DOBRY CZŁOWIEK.MAŁEJ WIARY

     Świat bez wad? .pośród osiedli szarych blokowisk, ulic pękających w szwach od nadmiaru pojazdów mechanicznych, niekiedy trudno odnaleźć drugiego człowieka .Ludzie pędzą przed siebie w tylko sobie znanym kierunku, "przeżywając" własne życie, zabiegając, zdobywając, tworząc, planując. Przestrzeń, wyznaczana przez każdego człowieka, niezależnie czy wykracza ona poza odległość wyciągniętej ręki czy też zamyka się w ciasnym pokoju z wygodnym fotelem, stwarza podstawę ku samookreśleniu, ku rozpoznaniu miary, jaką wszyscy zostaliśmy obdarowani odgórnie,.miary własnej wrażliwości.
.bowiem rzeczywistość, którą współtworzymy i na którą bez mała mamy, bądź możemy mieć, wpływ, pozostawia wiele do życzenia.
Z pewnością wielu zwyczajnych obserwatorów świata, którzy patrzą nań przez rozpostarte szeroko okno, bez lunet i fachowej wiedzy, wspomnieliby o zagniewanych wulkanach czy szalejących tornadach zabierających ludziom dachy nad głową, o klęskach urodzaju, biedzie i nędzy, "zrzuconej" na ludzkość, można by rzec, ręką Boga. Jednak, nawet w takim ujęciu istoty świata, istnienie człowieka obok drugiego człowieka, stanowi kluczową treść współtworzenia rzeczywistości bardziej ludzkiej, bliższej nam wszystkim.
Umiejętność zrozumienia drugiej osoby, umiejętność spojrzenia na świat oczyma zdystansowanymi do pozornej poniekąd powierzchowności tego, co nas otacza, stanowi kwintesencję wiersza, zatytułowanego "Dobry człowiek", autorstwa Witolda Zembrowskiego.
Kim jest tytułowy "dobry człowiek", którego poeta uczynił przedmiotem swojej filozoficznej refleksji, próbując dociec, gdzie kończy się i zaczyna.ludzka wiara w dobro, uwieńczona "stawaniem się" człowiekiem dobrym.Witold Zembrowski namawia do wejrzenia w głąb siebie, do własnego wnętrza, które kryje tajemnicę odpowiedzi na pytanie: "kim jesteś".Każdy człowiek bowiem, powinien budowanie "świata bez wad" rozpocząć w sobie, od własnego "ja". Jeżeli z empatią zaczniemy przymierzać obrane przez nas drogi, dostrzegając innych ludzi, nie obawiając się wyciągnąć ku nim dłoni, być może mniej słów, wypowiadanych przez ludzi, "zwiędnie", utraciwszy swą moc w momencie zwątpienia, i wówczas, kiedy brakuje potwierdzenia dla składanych przez nas obietnic. Witold Zembrowski, poeta wnikliwy i niezwykły obserwator człowieka na planie dziejów świata, zarysowuje śmiałą diagnozę, zwichniętej niestety niewiarą, kondycji ludzkiej. Proponuje przyjąć aktywną postawę wobec życia, zamiast milczenia, oczekiwania, tudzież biernego trwania w ufności bycia "dobrym człowiekiem". Nie wystarcza sama wiara i czekanie, wypełniające czas.Nie wystarczy tylko "mówić" o dobrym człowieku i czuć się nim w oparciu o własną myśl, własne spojrzenie na siebie.
Życie bardzo często weryfikuje nasze plany, determinuje działania, podejmowane przez nas decyzje.Pamiętajmy jednak, że człowiek, prócz wyższych sił sprawczych, ma ogromny wpływ na kształt przyszłości własnej i innych ludzi. ".dobry człowiek niech się stanie.", zgodnie ze słowami Witolda Zembrowskiego, niemałej wiary.I oby też na wierze nie poprzestawał.Być może świata nie pozbawimy wad, ale z pewnością będzie miał ich mniej.

Justyna Arusztowicz