Wojna

Recenzja:

Czym w życiu człowieka jest zdanie sobie sprawy z nicości świata, kruchości istnienia? Czy świadomość kresu zmienia nasz stosunek do życia doczesnego? Czy unieważnia jego wartość? Jakie znaczenie mają: uroda życia, bogactwa, zaszczyty, radość, cierpienie, klęski i sukcesy, kiedy stajemy w obliczu śmierci?
Takie pytania można w nieskończoność mnożyć. Zadajemy je sobie codziennie i szukamy niełatwych odpowiedzi. Jednak, mimo tego, wciąż potrafimy zabijać. Pod tym względem od wieków nic się nie zmieniło.
Tytuł opisywanego utworu, autorstwa Witolda Zembrowskiego, sugeruje, że jego tematem będzie wojna. I tak jest rzeczywiście. Jednak nie o zwykły konflikt zbrojny tu chodzi. Kwestia jest o wiele bardziej skomplikowana. Punktem wyjścia staje się odniesienie do sytuacji we współczesnym świecie. Technika i cywilizacja sprawiły, że najnowsze metody walki stają się coraz bardziej okrutne i precyzyjne. Przeciwnik nie ma żadnych szans. Sztaby ludzi w dzień i w nocy pracują nad doskonaleniem nowych metod unicestwiania. Jednak to nie w zakładach zbrojeniowych, ale w naszych sercach rodzi się gniew i chęć zabijania. Nie potrafimy się ze sobą porozumiewać. O wiele łatwiej jest sięgać po rozwiązania ostateczne. Tragiczne w skutkach wojny, trwające wiele lat okupacje niczego nas pod tym względem nie nauczyły. Żyjemy w XXI wieku i wciąż powtarzamy dawne błędy. Giną niewinni ludzie, obywatele wielu państw nie znają słowa "wolność". Najbogatsze kraje poświęcają ogromne sumy na doskonalenie armii podczas, gdy ludzie nie mają gdzie mieszkać i głodują. Toczą się rozmaite obrady, zwoływane są konferencje na temat pokoju. To jednak tylko czysta teoria. Praktyczne "rozwiązania" możemy oglądać w codziennych wiadomościach telewizyjnych. Wszędzie panuje rozlew krwi.
Poezja to ucieczka do lepszego świata, ocalenie. Ma wielką siłę sprawczą, bo jest wieczna. Istnieje odkąd ludzie chcą sobie, w postaci pięknych słów, coś ważnego przekazać. Niestety, często nie potrafimy słuchać poetów. Podmiot liryczny apeluje do naszych uczuć i sumień. Każe nam zmieniać siebie, bo tylko wtedy jesteśmy w stanie kształtować rzeczywistość. Bezpośrednio zwraca się do "mnie", do "ciebie", do każdego z czytelników. Mówi, że trzeba wierzyć drugiemu człowiekowi, zaufać mu. Możliwy jest świat, w którym nikt do siebie nie strzela, żyjący nie rani martwego. Najgorszy jest brak wiary i zasad moralnych. Nie chodzi tylko o wyznawanie religii. Trzeba ją wprowadzać w czyn. To jest w stanie uleczyć bolączki współczesnej cywilizacji. Więc zdajmy sobie z tego sprawę, dopóki jest na to czas. "Jaka jest Twoja wiara, taki jest nasz świat"- brzmi zakończenie wiersza. Spróbujmy to zrealizować.

Małgorzata Telakowska